“Πληγωμένες Καρδιές” της COLLEEN HOOVER.

Περίληψη βιβλίου:

Η ζωή δεν έχει φερθεί καλά στην Μπέγια Γκριμ και ας είναι μόνο δεκαεννέα ετών.

Αλλά αυτό πρόκειται να αλλάξει. Ξεκινώντας κυριολεκτικά από το τίποτα, έχει καταφέρει να χαράξει πορεία, να διεκδικήσει από τη ζωή της περισσότερα – όλα μόνη της. Η οικογένεια της δεν την στήριξε ποτέ.

Οι σπουδές της ξεκινούν σε δύο μήνες. Όμως ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της αφήνει την Μπέγια άστεγη. Μαθημένη να προσαρμόζεται εύκολα, θα καταφύγει στην τελευταία της λύση, στην παραθαλάσσια πόλη όπου ζει ο πατέρας της, τον οποίο γνωρίζει ελάχιστα.

Το πλάνο της είναι ξεκάθαρο: θα περάσει το υπόλοιπο του καλοκαιριού όσο πιο ήρεμα γίνεται, μέχρι να έρθει η στιγμή να αφήσει το παρελθόν πίσω της μια για πάντα. Όμως ο νέος της γείτονας, ο Σάμσον, έχει άλλα σχέδια.

Οι δυο τους φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό. Εκείνη έζησε μέσα στη φτώχια και στην εγκατάλειψη. Εκείνος γεννήθηκε μέσα στα πλούτη και στα προνόμια.

Όμως η θλίψη κυριαρχεί στη ζωή τους. Όσο και αν το κρύβουν, έχουν πληγωθεί και οι δύο περισσότερο απ’ όσο είναι έτοιμοι να παραδεχτούν.

Η έλξη ανάμεσά τους είναι έντονη, κι ας είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει μέλλον η σχέση τους. Και η Μπέγια πρέπει να προσέξει πριν γκρεμίσει τη ζωή που δεν πρόλαβε καν να χτίσει.

“Δεν είσαι ρηχός”, του λέω σιγανά. ” Οι ρηχοί άνθρωποι δεν κοιτάζουν τη θάλασσα όπως εσύ”

Είναι σαν θησαυροφυλάκιο και εύχομαι να είχα το κλειδί.

“Σταμάτα. Σκέφτεσαι πολύ μπροστά. Τα καλοκαίρια είναι για να σκεφτόμαστε μόνο το σήμερα. Όχι το αύριο. Όχι το χτες. Μόνο το σήμερα. Τι θέλεις αυτήν τη στιγμή;”

Κοιτάζουμε και οι δύο πάνω από τη θάλασσα τη λεπτή φέτα ήλιου που αντικρίζει τον κόσμο.

Ένα κομμάτι μου αναρωτιέται αν θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν είχα προσπαθήσει περισσότερο. Αν είχα ανοιχτεί περισσότερο. Θα με είχαν αποδεχτεί;

Ίσως να μη χρειάζεται να γνωρίζεις την ιστορία ενός ανθρώπου για να καταλάβεις ποιος είναι τώρα.

Το αγαπημένο μου κομμάτι της πρωινής μας ρουτίνας είναι όταν φτάνει στην κορυφή της σκάλας και μου χαμογελάει.

Στα μάτια του υπάρχει μια σπίθα ευτυχίας.

Όταν κάποιος σου δείχνει ποιος είναι, πίστεψέ τον από την πρώτη φορά.

Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά. Πολύ πιο δυνατά από ό,τι περίμενα. Είναι λες και όλα τα συναισθήματα του δεκαεννιάχρονου εαυτού μου ξύπνησαν συγχρόνως.

Μόλις τον ακούω, ένα μοναχικό δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου.

“Γιατί όταν ένας άντρας λέει επιστρέφω σπίτι, θα έπρεπε να σημαίνει ότι γυρίζει στην θάλασσα”